Κοινωνικό Οικοδόμημα : Το επιστέγασμα της Ανθρωπότητας, ο αντίπαλος των Φιλοσόφων.

«Η μόνη σωστή πολιτειακή οργάνωση είναι αυτή, που ρυθμίζει το Σύμπαν» - Διογένης ο «Κυνικός»


Εισαγωγή

Η Πολιτική Φιλοσοφία λειτουργεί, ως η ισχυρότερη ασφαλιστική δικλείδα, που περιβάλλει και συγκρατεί το Κοινωνικό Οικοδόμημα, μέσα από τη συνεχή ροή και πάλη των πολιτικών ιδεολογιών – καθεστώτων και το διπολισμό της έννομης και φυσικής τάξης και δεν της επιτρέπει να καταρρεύσει. Αποτελεί την προοπτική, την προέκταση και την ολοκλήρωση του ανθρώπου, καθώς : μετουσιώνει την αριστοτελικού – χομπεσιανού μοντέλου αδυναμία του ενστίκτου αυτοσυντήρησης σε ανώτερο δημιούργημα οντολογικής διανόησης, αλλά αποτελεί και την ίδια την κοσμική μετουσίωση του εν ημίν λόγου των στωικών, καθίσταται, ως ο ανώτερος εσωτερικός παρατηρητής της καντικής υπερβατικολογικής συνείδησης, το καταλληλότερο περιβάλλον για τη γέννεση του Λυτρωτή υπερανθρώπου με ζεστή καρδιά και κρύο κεφάλι του Νίτσε, μια αδιάσπαστη ενότητα κατά τον Σπινόζα, αλλά και ταυτόχρονα, δισυπόστατη κατά τον Ντεκάρτ. Η αιώνια καταδίκη της Κοινωνίας είναι το γεγονός, ότι δημιουργήθηκε για να αποτελεί το επιστέγασμα της Ανθρωπότητας, άρα και τον αντίπαλο των εχθρών αυτής, δηλαδή των Φιλοσόφων. Διότι, η Κοινωνία αφενός μεν είναι το καταφύγιο, αλλά αφετέρου δε η προσφυγή σ’ αυτή ενίοτε αποτελεί και την κατάχρηση της ανώτατης εξελικτικής οντότητας, που άνευ διακρίσεων παρέχει άλλοθι στην κατάχρηση. Δεν αποτελεί έναν απλό αντίπαλο, που απλώς χαρακτηρίζεται από την εξίσωση άπειρον + πέρας = όλον της πολιτικής οντολογίας, αλλά τον αντίπαλο, που πάντα έπρεπε να ξεπεράσουν, αποδεικνύοντας, ότι το επιστέγασμα είναι και καταφύγιο, μετριάζοντας τη φύση της Οντότητας Κοινωνίας, διότι το καταφύγιο μαρτυρά την αδυναμία αυτού, που το αναζητά, που, ταυτόχρονα αποτελεί και το δημιουργό της. Άρα, το καταφύγιο δεν μπορεί να αποτελεί επιστέγασμα, εφόσον αυτός, που κρύβεται, μαρτυρά την αδυναμία του για ισχύ. Η ατομική – επιμέρους αδυναμία οδηγεί στην αδυναμία του γενικού συνόλου ή σε ένα πολύ σημαντικό μέρος αυτού. Έτσι, η Κοινωνία αποδυναμώνεται και από αντανάκλαση του ανθρώπου γίνεται προοπτική, γίνεται το άλλοθι. Όμως, ο αντίπαλος του άλλοθι είναι η Πολιτική. Η Πολιτική, που είχε την ευκαιρία να γίνει Επιστήμη, αλλά έγινε Τέχνη. Το πιο έντεχνο εργαλείο των Social Engineers για τη διανομή, αναδιανομή, κατάταξη και παρέλευση της Πληροφορίας της Κυβερνητικής Επιστήμης και της Κοινωνικής Μηχανικής, εφόσον ενέχει το ισχυρότερο εξάρτημά της, τη δεοντολογική διατύπωση τεκμηρίου ή Πειθώ. Δηλαδή, το Κοινωνικό Οικοδόμημα είναι σχεδιασμένο εξ’ αρχής να αναπτύσσει μηχανισμούς επιβίωσης, όταν το ίδιο βάλλεται εκ των έσω.

Ι. ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ : Η Οντότητα Κοινωνία στον Κόσμο των Ιδεών.
→ Η Πλατωνική Θεώρηση.

Στον Κόσμο των Ιδεών, κύριος εκφραστής της θεωρίας του οποίου ήταν ο Πλάτωνας, η Οντότητα Κοινωνία αποτελεί την προέκταση του ανθρώπου, καθώς και την ανάγκη του για αντανάκλαση του εαυτού του σε ανώτερο γνωσιολογικό στάδιο. Στη φάση της Θεώρησης, η Οντότητα Κοινωνία είναι εξελικτικά ανώτερη σε πνευματικό επίπεδο από τον άνθρωπο, παρά, αλλά και σύμφωνα με το γεγονός, ότι δημιουργήθηκε για να τον υπηρετεί. Οντολογικά-Γνωσιολογικά, η έννοια Κοινωνία (όπου εν+νους = κατοίκηση στο νου, βασικό σημείο της Θεωρίας) θεωρείται ανώτερη και προϋπάρχουσα του απεικάσματός της, του αντικατοπτρισμού και της πραγμάτωσής της στο σχηματισμό κώμεων, πόλεων, κρατών, διότι, σύμφωνα με τη Θεωρία των Ιδεών, οι ιδέες είναι άυλες οντότητες, που μένουν αναλλοίωτες και αιώνια σταθερές υπάρξεις. Δεν επηρεάζονται από τη μεταβολή των απεικασμάτων τους ούτε απειλούνται υπό την εξαφάνιση αυτών. Κατά τρόπον τινά, η συγκρότηση κοινωνιών οφείλει την ύπαρξή τους στην ιδέα τους. Ο σχηματισμός και η ανάγκη γι’ αυτόν της έννοιας Κοινωνίας προϋπέθεσε την επιστράτευση των De Jure όρων κατά σειρά χρήσης τους: Ιδέα → Δημιούργημα Iδέας → Απείκασμα Iδέας (το λεγόμενο αντίγραφο, που ακυρώνει την μοναδικότητα του και ταυτόχρονα την ύπαρξή του παράλληλα με τη γέννησή του, γεγονός, στο οποίο η Ιδέα οφείλει την ανωτερότητά της έναντι του απεικάσματος) → Αλήθεια [όπου α + λήθη => θύμηση, άρση της λήθης, αποκατάσταση της μνήμης, άρα ανάμνηση. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, οι άνθρωποι καίτοι σαφέστατα φύσει ιδεαλιστές, ανακαλούν στη μνήμη τους τις εμπειρίες, που συνέλεξε η ψυχή ενώ περιφερόταν στον προϋπάρχοντα του Κόσμου των Αισθητών Πραγμάτων Κόσμο των Ιδεών και τις ενσωματώνουν σε μια έννοια (Κοινωνία), κάνοντας χρήση των προεπιλεγμένων πληροφοριών. Μια εκδοχή της σύγχρονης άποψης περί Αλήθειας, εάν τοποθετηθεί στην εξίσωση της μεσότητας του Αριστοτέλη σε συνδυασμό με την Πολιτική Φιλοσοφία, θα εξισωθεί με το ακόλουθο αποτέλεσμα : → Εντελέχεια (το πέρασμα από τη δυνατότητα στην πραγματικότητα, η άμορφη μάζα πραγματώνεται) → Φύσει Οντότητα. Το πλέγμα, το οποίο διαμορφώνουν τα συστατικά συγκρότησης κοινωνιών περιβάλλεται με τη σειρά του από το πλέγμα της έννοιας της Δικαιοσύνης. Η Δικαιοσύνη σε ρόλο της μοναδικής κοινωνικής ασφαλιστικής δικλείδας αποτελεί τη λεωφόρο προς τα ανώτερα ιδανικά στρώματα της συγκρότησης κοινωνιών, καθ’ ότι αποτελεί τη μία εκ των τεσσάρων αρετών (μεταξύ φρόνησης, σωφροσύνης και ανδρείας) ενώ στην πορεία ταυτίστηκε με τη φρόνηση και τη σωφροσύνη, αφού κατέστησε την ανδρεία άχρηστη, όταν η ίδια δεν υπήρχε προς το σκοπό της επικράτησης του δικαίου. Αποτελεί την υπερβατικολογική συνείδηση της Κοινωνίας (τον εσωτερικού παρατηρητή του εαυτού της), το χωροχρόνο, καθ’ ότι εξασφαλίζει την αρχή της συνέχειας των κοινωνιών και τη Γνώση, που αποτελεί τη βάση της σχέσης Αιτίας - Αιτιατού (= Αρχή της Αιτιότητας) ενώ αποτελείται από την ειμαρμένη (ή τη δίκη) και το λόγο, που εξασφαλίζουν την παλίντονο αρμονία, που διατηρεί την εξισορρόπηση των αντιθέτων και την αποφυγή της κατάρρευσης της έννοιας Κοινωνίας. Αυτή η σταθερότητα της Κοινωνίας επιτυγχάνεται μέσα από τους γενικούς όρους και τις καταστάσεις, που απορρέουν από το δίκαιο (De Jure όροι). Η κοινωνική ολοκλήρωση επέρχεται μέσα από την αυτάρκεια, την ευδαιμονία, τη μεσότητα, τις αρετές και την ελευθερία, σχηματίζοντας το ευ ζην, όπου είναι και το επιδιωκόμενο επιθυμητό.


ΙΙ. ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ : H Οντότητα Κοινωνία στον Κόσμο των Αισθητών Πραγμάτων.
→ Η Αριστοτελική Θεώρηση.

Ο αντίλογος του ιδεαλισμού αντανακλάται στον Κόσμο των Αισθητών Πραγμάτων, όπου με κύριο εκφραστή του τον Αριστοτέλη, απορρίπτει τη σοβαρότητα της νοερής ύπαρξης κοινωνιών, δηλαδή της έννοιάς του, αποδεχόμενος την ύπαρξη μόνο των αισθητών πραγμάτων. Διότι, υποτιθέστω της ύπαρξης της Ιδέας της Κοινωνίας, η δύναμη της λογικής επιτάσσει και την ομοιότητά της με το απείκασμά της. Η ομοιότητά της, όμως, με το απείκασμά της επιτάσσει κατά τον ίδιο αναλογικό τρόπο και την ομοιότητα της έννοιας με την αντίστοιχα ανώτερη δύναμη από αυτήν, δηλαδή μια ανώτερη έννοια της Κοινωνίας. Εάν αυτό συμβεί επ’ άπειρον, είναι μαθηματικά αδύνατον να οδηγηθούμε στην αρχική έννοια της Κοινωνίας, που δημιούργησε την τελική, που δημιούργησε το απείκασμά της. Η απόδειξη του αντίλογου έγκειται σε δυο αποδεικτικά στοιχεία : την ουσία (τόδε τι) και τα συμβεβηκότα. Εάν αυτά τα δύο εξαφανιστούν από τον Κόσμο των Αισθητών Πραγμάτων, τότε η έννοια δεν βρίσκει αντίκρισμα απτό και έτσι θα πάψει να χρησιμοποιείται, να υπάρχει. Γι’ αυτό, βάσει των De Facto επιμέρους όρων και τη μεταβολή, που τους χαρακτηρίζει εγγενώς, το απείκασμα Κοινωνία είναι πιο ισχυρό από την έννοιά του. Άρα, δεν αποποιείται της αμφίδρομης σχέσης ιδέας - πράγματος, όπως οι θεωρίες του ιδεαλισμού. Κατ’ επέκταση, το έθος [>ήθος = έξη (έξις αρχ.) -> συνήθεια] ευθύνεται κατά σημαντικό βαθμό στην παγίωση των κοινωνιών και στη διατήρησή τους (και όχι σε αποδυναμωμένο βαθμό, όπως ο ιδεαλισμός διδάσκει, προτάσσοντας την ψυχή ως ανωτέρα έθους). Οι De Facto (εκ των πραγμάτων) επιμέρους όροι είναι υπεύθυνοι για τη γέννεση των πολιτευμάτων και τη διανομή της Πολιτικής Φιλοσοφίας σε Δεξιά και Αριστερή κατεύθυνση-τοποθέτηση. Διότι, εκ των πραγμάτων, για να διατηρηθεί το απείκασμα της Κοινωνίας χωρίς την έννοιά του, η σύναψη κοινωνικών συμβολαίων είναι απαραίτητη προς αποφυγήν του χάους (βλ. Σοσιαλισμός, Κουμμουνισμός, Αυταρχισμός, Φιλελευθερισμός). Η αντιπαλότητα των δύο πολιτικών κατευθύνσεων (Αριστερά- Δεξιά) απέκτησε σαφή χαρακτήρα πόλωσης στα χρόνια και εξ αφορμής της Γαλλικής Επανάστασης, όταν οι Μοναρχικοί κατέλαβαν στη Συντακτική Συνέλευση του 1789 το δεξιό μέρος των εδράνων της αίθουσας (εξ ου δεξιοί) και οι Δημοκράτες το αριστερό (εξ ου αριστεροί) σε σχέση με τη θέση του Προέδρου της Συνέλευσης. Οντολογικά- Γνωσιολογικά, ο Αριστοτέλης θεμελίωσε την τελολογική θεωρία δημιουργίας κοινωνιών, όπου και προκύπτει, ότι σκοπός (αρχ. τέλος) των οποίων είναι η ευδαιμονία, που θα επιτευχθεί από τη μεσότητα, ως τρόπο ζωής των ανθρώπων, τη μετριοπάθεια και την αποφυγή των άκρων (ολοκληρωμένο το μοντέλο είναι έλλειψη – μεσότητα – υπερβολή, το μέσο είναι ο συνδετικός κρίκος των άκρων, που αποτρέπει την κατάρρευσή τους < Η Πολιτική Φιλοσοφία συγκρατεί το Κοινωνικό Οικοδόμημα και αποτρέπει την κατάρρευσή του). Όταν η άνωθεν Θεώρηση τοποθετηθεί στα πλαίσια του ανώτερου κοινωνικού δημιουργήματος, ο άνθρωπος «εκβιάζεται» φυσικώς ή επιθυμεί να εφεύρει την Πολιτική, που θα οδηγήσει την Κοινωνία στην ικανοποίηση των ανώτερων ενστίκτων της. Από αρχής κτήσεως κοινωνιών, η Πολιτική Επιστήμη αισθάνθηκε την ανάγκη και την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της να εξελιχθεί, να αποκτήσει ταυτότητα και πολιτικές κατευθύνσεις μέσα από την θέσπιση πολιτευμάτων, που απεγνωσμένα αναζήτησαν την παραδοχή ή την απόρριψή τους από την καθεστηκυία τάξη (το λεγόμενο status quo), έχοντας υιοθετήσει ή δημιουργήσει την εκάστοτε φορά το απαραίτητο «know- how». Έτσι, λοιπόν, η Πολιτική Διεύθυνση είναι η ευδαιμονία και οι Πολιτικές Κατευθύνσεις είναι η Αριστερά και η Δεξιά, η Δημοκρατική και η Δεσποτική Επιλογή.