Αυτές τις δημοτικές εκλογές
ο ανεξάρτητος υποψήφιος κερδίζει
(Κείμενο Χριστίνας Βασ. Μπαρμπαρούση δημοσιευμένο στο 32ο Τεύχος του περιοδικού "To E-mail της Αυτοδιοίκησης & της Πολιτικής" του Θαν. Παπαμιχαήλ)
Τα τελευταία χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρατηρείται τάση αλλαγής των προτιμήσεων της εκλογικής βάσης. Οι πολίτες ψηφοφόροι εκλέγουν για δημάρχους νέους, ανεξάρτητους υποψηφίους, οπαδούς του πραγματισμού, που είναι πιο κοντά σε αυτούς και πιο μακριά από κομματικούς χώρους (αν όχι ιδεολογικά, τουλάχιστον πρακτικά). Ο λόγος είναι, ότι ο πιο ευαισθητοποιημένος συμπολίτης είναι ο καλύτερος πολιτικός. Επειδή ο νέος είναι ωραίος, αυτές τις δημοτικές εκλογές ο ανεξάρτητος υποψήφιος κερδίζει.
Σε παλαιότερη εποχή, η συνταγή επιτυχίας στις δημοτικές εκλογές ήθελε τον υποψήφιο αιρετό οπωσδήποτε κομματικοποιημένο, συγκεντρωτικό, διεκδικητή του χρίσματος στον τόπο του, μεταξύ παραγωγικού και γεροντικού πληθυσμού ηλικιακά για να «πιάνει» το λαϊκό συναίσθημα της μεγαλύτερης εκλογικής μερίδας των ψηφοφόρων, πρότυπο οικογενειάρχη και βαθιά θρησκευόμενο πολίτη.
Σήμερα, οι στατιστικές έχουν δείξει, ότι αυτό το πρότυπο του υποψήφιου αιρετού έρχεται δεύτερο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και ο λόγος είναι ότι... «ο νέος... είναι ωραίος».
Οι ψηφοφόροι παρατήρησαν, ότι όσο πιο κοντά στην κομματική του βάση ήταν ένας υποψήφιος, τόσο πιο μακριά ήταν από τη δημοτική εκλογική βάση. Όσο πιο κοντά ήταν στο χρίσμα και το δαχτυλίδι της διαδοχής, τόσο πιο μακριά ήταν από τους πολίτες. Όσο πιο κοντά ήταν στη γεροντική ηλικία επικαλούμενος το λαϊκό συναίσθημα, ως μόνο πολιτικό επιχείρημα, τόσο πιο μακριά ήταν από τη σύγχρονη διοίκηση των πραγμάτων. Ήταν λιγότερο αποτελεσματικός, περισσότερο εξαρτημένος από τα πάθη της βάσης του, καθόλου ανεκτικός με το «νέο». Ήταν αυτό, που λέμε, λιγότερο πραγματιστής. Περισσότερο προσκολλημένος στη θεωρία της πολιτικής και καθόλου κοντά στην αυτοδιοίκηση. Δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη δημοτική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παρακολουθήσει αυτό για το οποίο συγκέντρωσε τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Οι ψηφοφόροι έχασαν το ενδιαφέρον τους γι' αυτόν τον τύπο υποψηφίου, οι επικοινωνιολόγοι έπαψαν να τον προτείνουν στους ενδιαφερόμενους υποψήφιους και οι ίδιοι άρχισαν να μιμούνται -έστω- τη νέα τάση, ακόμη κι αν δεν μπορούσαν πάντα να την υποστηρίξουν. Πολλοί οπαδοί του κουρασμένου μοντέλου υποψήφιου παρατηρείται να υιοθετούν στοιχεία εκσυγχρονισμένου προφίλ, εκβιάζοντας πολλές φορές το μέσο προς την επιτυχία. Στην πορεία, προς διάψευση των οπαδών αυτού του μοντέλου υποψηφίου, την επιτυχία του πραγματισμού τα τελευταία χρόνια παραδέχθηκαν και ασπάστηκαν τον ίδιο μέχρι και οι ιδεαλιστές, δηλαδή αυτοί, που μέχρι τότε τον πολεμούσαν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το ξεπερασμένο πρότυπο του κουρασμένου υποψήφιου αιρετού, ακριβώς επειδή το ίδιο δεν μπορεί να δεχθεί την επικράτηση του πραγματισμού, ως τάση των σημερινών υποψηφίων, διαδέχθηκε το πρότυπο του σύγχρονου υποψήφιου αιρετού. Έχει παρατηρηθεί, ότι ο πιο αποτελεσματικός δημοτικός εκπρόσωπος είναι ο άνθρωπος της εποχής του. Νέος ηλικιακά και συνεπώς με μεγαλύτερη όρεξη για δουλειά, μακριά από συντεχνιακά παιχνίδια και συγγενικές διαπλοκές, καινούριες ιδέες και με τον «αέρα» της εποχής του, πιο κοντά στα προβλήματα των συμπολιτών του, αφού κι αυτός είναι ένας από αυτούς.
Γνώστης της διοικητικής επιστήμης, πραγματιστής, οπαδός του «τι μπορεί να γίνει» και όχι του «τι θα έπρεπε» των κουρασμένων υποψηφίων, και το σημαντικότερο : χωρίς την απαρχαιωμένη ιδέα του χρίσματος, αντιδιεκδικητής του κομματικού δαχτυλιδιού και με συνδυασμό υποψηφίων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Διότι, δεν ήταν μόνον οι ψηφοφόροι, που συνειδητοποίησαν τι ήταν πιο αποτελεσματικό γι' αυτούς στην εκλογή τους,
ήταν και οι υποψήφιοι, που αντελήφθησαν, ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερο πραγματιστές, να αφήσουν για λίγο τον ιδεαλισμό, σκεπτόμενοι ως ψηφοφόροι και οι ίδιοι, που αποστρέφονταν το ιδεαλιστικό πρότυπο του κουρασμένου υποψήφιου αιρετού.
Η Ιστορία έχει δείξει, ότι η εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων ή μερίδας της εκλογικής βάσης προαναγγέλει τις μετρήσιμες τάσεις, τα ρεύματα τα οποία δεν διήλθαν ακόμη ή αναμένεται σύντομα να διέλθουν οι ίδιοι, το κλείσιμο ή το άνοιγμα μιας εποχής για τους υποψηφίους. Σε κάθε περίπτωση, εκλαμβάνονται ως μηνύματα, που οι υποψήφιοι πρέπει να διαβάσουν τώρα για το μέλλον.
Γι' αυτό, αυτές τις δημοτικές εκλογές ο νέος είναι ωραίος, ανεξάρτητος, πραγματιστής και κερδίζει.
(Κείμενο Χριστίνας Βασ. Μπαρμπαρούση δημοσιευμένο στο 32ο Τεύχος του περιοδικού "To E-mail της Αυτοδιοίκησης & της Πολιτικής" του Θαν. Παπαμιχαήλ)
Τα τελευταία χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρατηρείται τάση αλλαγής των προτιμήσεων της εκλογικής βάσης. Οι πολίτες ψηφοφόροι εκλέγουν για δημάρχους νέους, ανεξάρτητους υποψηφίους, οπαδούς του πραγματισμού, που είναι πιο κοντά σε αυτούς και πιο μακριά από κομματικούς χώρους (αν όχι ιδεολογικά, τουλάχιστον πρακτικά). Ο λόγος είναι, ότι ο πιο ευαισθητοποιημένος συμπολίτης είναι ο καλύτερος πολιτικός. Επειδή ο νέος είναι ωραίος, αυτές τις δημοτικές εκλογές ο ανεξάρτητος υποψήφιος κερδίζει.
Σε παλαιότερη εποχή, η συνταγή επιτυχίας στις δημοτικές εκλογές ήθελε τον υποψήφιο αιρετό οπωσδήποτε κομματικοποιημένο, συγκεντρωτικό, διεκδικητή του χρίσματος στον τόπο του, μεταξύ παραγωγικού και γεροντικού πληθυσμού ηλικιακά για να «πιάνει» το λαϊκό συναίσθημα της μεγαλύτερης εκλογικής μερίδας των ψηφοφόρων, πρότυπο οικογενειάρχη και βαθιά θρησκευόμενο πολίτη.
Σήμερα, οι στατιστικές έχουν δείξει, ότι αυτό το πρότυπο του υποψήφιου αιρετού έρχεται δεύτερο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και ο λόγος είναι ότι... «ο νέος... είναι ωραίος».
Οι ψηφοφόροι παρατήρησαν, ότι όσο πιο κοντά στην κομματική του βάση ήταν ένας υποψήφιος, τόσο πιο μακριά ήταν από τη δημοτική εκλογική βάση. Όσο πιο κοντά ήταν στο χρίσμα και το δαχτυλίδι της διαδοχής, τόσο πιο μακριά ήταν από τους πολίτες. Όσο πιο κοντά ήταν στη γεροντική ηλικία επικαλούμενος το λαϊκό συναίσθημα, ως μόνο πολιτικό επιχείρημα, τόσο πιο μακριά ήταν από τη σύγχρονη διοίκηση των πραγμάτων. Ήταν λιγότερο αποτελεσματικός, περισσότερο εξαρτημένος από τα πάθη της βάσης του, καθόλου ανεκτικός με το «νέο». Ήταν αυτό, που λέμε, λιγότερο πραγματιστής. Περισσότερο προσκολλημένος στη θεωρία της πολιτικής και καθόλου κοντά στην αυτοδιοίκηση. Δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη δημοτική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παρακολουθήσει αυτό για το οποίο συγκέντρωσε τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Οι ψηφοφόροι έχασαν το ενδιαφέρον τους γι' αυτόν τον τύπο υποψηφίου, οι επικοινωνιολόγοι έπαψαν να τον προτείνουν στους ενδιαφερόμενους υποψήφιους και οι ίδιοι άρχισαν να μιμούνται -έστω- τη νέα τάση, ακόμη κι αν δεν μπορούσαν πάντα να την υποστηρίξουν. Πολλοί οπαδοί του κουρασμένου μοντέλου υποψήφιου παρατηρείται να υιοθετούν στοιχεία εκσυγχρονισμένου προφίλ, εκβιάζοντας πολλές φορές το μέσο προς την επιτυχία. Στην πορεία, προς διάψευση των οπαδών αυτού του μοντέλου υποψηφίου, την επιτυχία του πραγματισμού τα τελευταία χρόνια παραδέχθηκαν και ασπάστηκαν τον ίδιο μέχρι και οι ιδεαλιστές, δηλαδή αυτοί, που μέχρι τότε τον πολεμούσαν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το ξεπερασμένο πρότυπο του κουρασμένου υποψήφιου αιρετού, ακριβώς επειδή το ίδιο δεν μπορεί να δεχθεί την επικράτηση του πραγματισμού, ως τάση των σημερινών υποψηφίων, διαδέχθηκε το πρότυπο του σύγχρονου υποψήφιου αιρετού. Έχει παρατηρηθεί, ότι ο πιο αποτελεσματικός δημοτικός εκπρόσωπος είναι ο άνθρωπος της εποχής του. Νέος ηλικιακά και συνεπώς με μεγαλύτερη όρεξη για δουλειά, μακριά από συντεχνιακά παιχνίδια και συγγενικές διαπλοκές, καινούριες ιδέες και με τον «αέρα» της εποχής του, πιο κοντά στα προβλήματα των συμπολιτών του, αφού κι αυτός είναι ένας από αυτούς.
Γνώστης της διοικητικής επιστήμης, πραγματιστής, οπαδός του «τι μπορεί να γίνει» και όχι του «τι θα έπρεπε» των κουρασμένων υποψηφίων, και το σημαντικότερο : χωρίς την απαρχαιωμένη ιδέα του χρίσματος, αντιδιεκδικητής του κομματικού δαχτυλιδιού και με συνδυασμό υποψηφίων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Διότι, δεν ήταν μόνον οι ψηφοφόροι, που συνειδητοποίησαν τι ήταν πιο αποτελεσματικό γι' αυτούς στην εκλογή τους,
ήταν και οι υποψήφιοι, που αντελήφθησαν, ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερο πραγματιστές, να αφήσουν για λίγο τον ιδεαλισμό, σκεπτόμενοι ως ψηφοφόροι και οι ίδιοι, που αποστρέφονταν το ιδεαλιστικό πρότυπο του κουρασμένου υποψήφιου αιρετού.
Η Ιστορία έχει δείξει, ότι η εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων ή μερίδας της εκλογικής βάσης προαναγγέλει τις μετρήσιμες τάσεις, τα ρεύματα τα οποία δεν διήλθαν ακόμη ή αναμένεται σύντομα να διέλθουν οι ίδιοι, το κλείσιμο ή το άνοιγμα μιας εποχής για τους υποψηφίους. Σε κάθε περίπτωση, εκλαμβάνονται ως μηνύματα, που οι υποψήφιοι πρέπει να διαβάσουν τώρα για το μέλλον.
Γι' αυτό, αυτές τις δημοτικές εκλογές ο νέος είναι ωραίος, ανεξάρτητος, πραγματιστής και κερδίζει.
Αναρτήσεις
